W 1942 roku w fabryce wosku Martina Matsbo w Malung wybuchł pożar, powodując rozległe zniszczenia. Martin musiał zacząć od nowa i zaczął pracować dla Børje. W porozumieniu z chemikami z Astry i badaczami z Królewskiego Instytutu Technologicznego KTH w Sztokholmie w Szwecji, firma rozpoczęła testowanie istniejących wosków narciarskich według „własnej receptury”. Tylko w 1945 roku przeszli w pełni 6000 testów sprzętu z użyciem 200 różnych substancji. Wkrótce doszli do pierwszego wniosku. Nie było sensu wymyślać uniwersalnego wosku, ponieważ warunki i rodzaje śniegu są tak różne. To wyjaśnia, dlaczego opracowali pierwszą gamę wosków i past przystosowanych do różnych warunków, ale trudno było dostrzec różnicę między produktami. W celu odróżnienia jednego od drugiego do każdego z preparatów dodano inny kolor. I tak powstały charakterystyczne kolory SWIX. Zimą 1948 firma Swix zaczęła sprzedawać swoje pierwsze woski do nart w Norwegii. Fakt, że szwedzka firma sprzedawała w swoim kraju wosk do nart, wywołał konsternację wśród wielu Norwegów. Pomimo tego początkowego oporu SWIX kontynuował swoją pracę. Wysoka jakość produktów skłoniła elitę norweskich narciarzy do korzystania z nich, a już na igrzyskach olimpijskich w tym roku wszyscy złoci medaliści mieli pod nartami wosk SWIX. Reputacja SWIX szybko rozprzestrzeniła się zarówno w górę, jak i w dół, a wkrótce z produktu zaczęli korzystać również narciarze dbający o kondycję oraz miłośnicy biegów przełajowych. Slogan „W oparciu o testy i rzetelność naukową” zachęcił nawet najbardziej przypadkowych narciarzy do rozpoczęcia „SWIXingu”. Marka szybko stała się częścią norweskiej tożsamości narodowej.